Jest słoneczny, wietrzny dzień. Siedzę na ławce. Obserwuje małego sąsiada, który nie tylko wygląda jak mały diabołek to jeszcze tak się zachowuje. Wyszedł z babcią na plac zabaw. Babcia jest spokojną, miłą osobą, ale widać, że opieka nad małym nicponiem to dla niej nie lada wyzwanie. Na początek piaskownica - chłopiec zamiast robić babki z piasku to część gadżetów zakopuje, a drugą część wyrzuca na okoliczny trawnik. Następnie huśtawka - chłopiec nie potrafi rozhuśtać się wystarczająco mocno, więc nerwowym okrzykiem, popędza swoją babcię, aby szybciej zbierała porozrzucane wiaderka i foremki i przyszła mu pomóc. Po chwili nadszedł czas na rowerek - babcia ledwo nadążała za chłopcem, co najwyraźniej bardzo go cieszyło, bo co chwilę odwracał głowę, aby spojrzeć, jak prędko babcia potrafi biegać.
Nie dziwię się, że wypad na okoliczny plac zabaw trwał góra 10 minut... Biedna babcia w zawrotnym tempie zbierała zabawki i podnosiła rzucony na środku drogi rowerek, żeby tylko nie stracić chłopca z oczu.