Na śnieg czekam praktycznie cały rok. Zdarza mi się tęsknić za latem, ale tylko wtedy, kiedy przemarznę i jedyne o czym marzę to schować się w jakieś ciepłej norze, i z niej nie wychodzić.
Wiem, że powtarzanie się jest cechą ludzi słabych, ale uwielbiam ten biały puch, który prószy z nieba, a najbardziej lubię, kiedy promienie słońca sprawiają, że wygląda on jak iskrzące się, spadające diamenty. W tym roku pogoda wyjątkowo dopisała, świeża dostawa białego puchu sypała codziennie, a słońce nieustanie flirtowało, raz pozując w całej okazałości, a innym razem - ginąc w grubej gęstwinie chmur.
Na krótką fotorelację z małego wypadu, zapraszam wszystkich, nawet tych nieugiętych sceptyków zimowego szaleństwa.