Niedziela rano! Zeskakuję z łóżka (zazwyczaj tak mam, kiedy wiem, że weekend wciąż trwa) i biegnę do okna. Dachy okolicznych bloków pokryte śnieżnobiałym puchem. Ooooo tak :) Jest śnieg! Wreszcie mróz i  biały puch za oknem. Czego chcieć więcej?
Jem szybkie śniadanie, piję gorącą herbatę z sokiem malinowym, zakładam najgrubszy wełniany sweter z secondhandu i z aparatem w ręce idę do pobliskiego parku. Na szczęście nie mam już pięciu lat, bo wtedy moja kochana mama odziałaby mnie w ten okropny czerwony kombinezon, czapkę a'la Królowa Śniegu i gryzący sweter w romby... Ale z drugiej strony nie musiałabym iść, tylko jechałabym w pięknych drewnianych saniach z niebieskim oparciem... Coś za coś :)
Swoją drogą dzieciaki na dworze pewnie mają niezły ubaw. Jestem bardzo ciekawa ile bałwanów już stoi?
A tymczasem w parku - dzieci zero, sanek zero, bałwanów zero. O co chodzi? Gdzie te rozwrzeszczane małe nicponie, które zamiast przed tabletem powinny tarzać się w śniegu?