Najwyższy czas odświeżyć wątek balkonowy! Nigdy nie ukrywałam, że aranżacja miniogrodu sprawia mi największą frajdę. Nic mnie tak nie odpręża jak przesadzanie roślin, podlewanie pelargonii czy przestawianie pastelowego lampionu z kąta w kąt. To właśnie w sezonie wiosennym wydaję najwięcej pieniędzy na balkonowe bibeloty. Podczas gdy moje koleżanki biegają po sieciówkach w celu skompletowania letniej garderoby, ja siedzę na balkonie umorusana w ziemi. A na sobie mam sandały sprzed kilku sezonów z pękniętym paskiem. Ale kto by się tym przejmował :) Najważniejsza jest moja balkonowa oaza, która z roku na roku coraz bardziej mi się podoba.
W tym roku, podobnie zresztą jak w zeszłym, królują pastele. Na pierwszym planie znajdują się dwie drewniane skrzynki - biała i miętowa, które miałam już w zeszłym roku. Nowością jest pastelowy dywan, co do którego miałam ogromne obawy, ale sprawdza się idealnie. Na balkonie mam płytki, które podczas upałów bardzo się nagrzewały. Obecnie wyjście na balkon stało się o wiele bezpieczniejsze, a ryzyko poparzonych stóp zostało zminimalizowane  do minimum :) Dokupiłam mały, różowy lampion i trzy donice wiklinowe.
W tym roku posadziłam pelargonie, surfinie, bakopę, lobelie, stokrotki i zioła, nad którymi obecnie pracuję. Pewnie za jakiś czas pochwalę się zielnikowym efektem.

Obładowana zakupami kieruję się w stronę domu. Oczywiście winda jak zwykle jest bardzo zajęta, więc wdrapuję się schodami na trzecie piętro ze wszystkimi tobołami. Jestem pod drzwiami. Rzucam wszystkie siatki na podłogę, w końcu muszę znaleźć klucze do domu. Szukam, szukam i szukam, ale jak wiadomo w kobiecej torebce trudno coś znaleźć. Muszę część rzeczy wysypać... O, wypadły i klucze - ale mam farta :) Na trzy raty w końcu udaje mi się wtoczyć do domu. Zamykam za sobą drzwi. Jedyne o czym marzę to położyć się na kanapie i totalnie wyciszyć. Ściągam buty i kładę się na kanapę, aby chwilę odetchnąć. Kiedy zaczyna mi być naprawdę przyjemnie zza ściany słyszę głośne krzyki "juuuuuuuuuuuuuż", "juuuuuuż", "juuuuuuż", "już", a w tle "no zaraz, już idę". Mój trzyletni sąsiad zrobił siku i oczywiście nie omieszkał poinformować o tym cały blok. Sytuacja na uspokoiła, ale jak możecie się domyślać nie na długo. Po chwili jego starszy syn postanawia pojeździć hulajnogą na klatce. Niestety to nie jest głupi żart, tylko szczera prawda. Nasza klatka jest bardzo duża i spokojnie można się na na niej wygłupiać. Posadzka jest wyłożona kwadratowymi płytkami, więc chyba nie muszę mówić jaki denerwujący dźwięk zaczął roznosić się po całym bloku. Kiedy postanowiłam zwrócić chłopcu uwagę, jego mama wybiegła po niego na klatkę. Ale oczywiście nie przyniosło to pożądanego rezultatu - wręcz przeciwnie - w tym czasie młodszy syn (który był bohaterem afery łazienkowej) postanowił czmychnąć z domu i udawać tarzana na klatce... 

Czy tradycyjne polskie wesele musi wyglądać kiczowato?
Na to pytanie na pewno nie uda mi się odpowiedzieć. To, co dla jednych jest kiczowate, wieśniackie i tandetne, dla drugich będzie szczytem marzeń - luksusem i bogactwem.
Białe obrusy, kryształy na ścianie, wielkie kielichy ze sztucznymi kwiatami... Przyznam, że w takim otoczeniu zawsze czuję się nieco spięta.
Poza tym, trzeba przyznać, że dla niektórych wesele takie właśnie ma być - luksus, przepych i bogactwo. Jak to mówią - zastaw się a postaw się!
Alternatywą dla typowych sal weselnych i minipałacyków są stodoły. I to właśnie one w zupełności wpisują się w mój gust. Jak miałabym brać ślub to tylko w takim  miejscu! Zresztą co tu dużo gadać, zobaczcie same:)

Mam kilka wyobrażeń co mogłabym jeszcze zrobić, co mogłabym jeszcze dodać, co wyglądałoby fajnie, jaki bibelot mógłby stanąć na parapecie, ale... No właśnie jest ALE :) Od niedawna nie jestem już typem kobiety, która bezmyślnie kupuje pełno rupieci do domu. Moje wszystkie zakupy są raczej przemyślane i częściej zastanowię się sto razy (albo nawet wrócę do sklepu na drugi dzień), niż kupię coś pod wpływem impulsu. Cieszę się, bo nie mam 150 metrów kwadratowych do zagospodarowania, a miejsca niestety coraz mniej. Trochę wbrew swoim przyzwyczajeniom kupiłam dwustronną pościel w kolorze (uwaga) pastelowym. To dla mnie ogromna rewolucja, bo do tej pory tolerowałam tylko białe pościele. I przyznam szczerze, że cały czas przyzwyczajam się do tej małej zmiany...